ويژگي‌هاي مومن از گفته ي امام (ع) قرار مي‌دهيم:

«المومن بشره في وجهه و حزنه في قلبه. اوسع شي ء صدرا و اذل شي ء نفسا. يكره الرفعه و يشنوا السمعه. طويل غمه، بعيد همه. كثير صمته، مشغول وقته. شكور، صبور. مغمور بفكرته، ضنين بخلته، سهل الخليقه، لين العريكه. نفسه اصلب من الصلد و هو اذل من العبد. »  شادي مومن در رخسار اوست و اندوه او در دلش. سينه ي او از هرچه فراخ تر است، و نفس او از همه چيز خوارتر. برتري جستن را دوست نمي دارد و به نيكي شهره شدن را دشمن مي‌دارد. غم او دراز است و همتش بر جهان فراز.

خاموشي او بسيار است و وقتش گرفتار. بسي سپاسگزار است و در برابر پيشامدها پايدار. فرورفته در انديشه ي خويش است. و بخيل از گفتن نياز و وضع پريش. آرام خوي است و نرم رفتار. نفس او از سنگ خارا سخت تر است و خود او از بنده خوارتر. نه صفت دوگانه كه برخي ضد يكديگر و برخي در راستاي هم هستند و اين صفات هيجده گانه، تصوير زيبايي است از يك مومن كه آيينه ي تمام نماي اخلاق اسلامي است. اين‌ها همه ي صفات يك مومن نيست و نيز اين صفات اختصاص به مومن ندارد. شخص پرواپيشه نيز، چنان كه در پيش از اين گفته شد، صفاتي دارد كه صفات مومن نيز بخشي از آن است. خداي بزرگ به ما توفيق دهد كه در رفتار و گفتار و انديشه، خود را به همه ي اين صفات بياراييم!

منبع:آموزش نهج البلاغه - محمدمهدی جعفری