ضرورت تربیت دینی

مهم ترین وظیفه والدین در امر تربیت فرزند این است که او را در محیط خانواده، در سه بعد شناخت، ایمان و عمل به هنجارها پرورش دهند. شاید کمتر کسی درباره لزوم تربیت دینی شک کند؛ زیرا با اندکی تفکر، روشن می‌شود که سعادت انسان در گرو تربیت دینی است. این جنبه از تربیت خود و خانواده خویش را از آتشی که هیزم آن انسان‌ها و سنگ هاست، نگه دارید». (تحریم: ۶) اولیای گرامی اسلام نیز بر تربیت، به ویژه تربیت دینی فرزندان تأکید کرده اند. رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌فرماید: «به کودکان خود در هفت سالگی امر کنید که نماز بگزارند». [1]
تربیت دینی در جهت هدایت تعامل انسان با خدا، خویشتن، دیگران و طبیعت است. هدف از ارتباط انسان با خدا، همان معرفت به ذات الهی و ایمان به آموزه‌های دینی، تقوا، عبادت و شکرگزاری از نعمت‌های خداوند متعال است. والدین می‌توانند کودک خود را از همان دوران خردسالی با این آموزه‌ها آشنا کنند و به او در عمل بیاموزند که وظایفش چیست تا در سنین نوجوانی و جوانی به دلیل نهادینه شدن این آموزه‌ها در وجود وی، عامل راستین و مطمئنی بار آمده باشد.
هدف‌های تربیتی در ارتباط انسان با خود، همان پرورش قوه عقل و اندیشه، خودشناسی، پرورش روح حقیقت طلبی و فضیلت جویی و گرایش به فضایل اخلاقی است. پدر و مادر می‌توانند در آموزش این امر و تقویت اراده و عمل فرزندان خود مؤثر باشند.
هدف‌های تربیتی انسان در رفتار با دیگران، عبارتند از: پیروی عملی از پیشوایان معصوم (ع)، احترام به والدین و هم نوعان، پرورش روح اجتماعی، برادری، همکاری، امانت داری، وفای به عهد، حس نوع دوستی، همدردی، گذشت و فداکاری. والدین با آموزش و تربیت درست فرزندان در این زمینه نیز می‌توانند، در ایجاد انگیزه در فرزندان تأثیرگذار باشند و با رعایت این فضایل اخلاقی، بستر ایجاد آن را در فرزندانشان فراهم آورند.
هدف تربیتی از ارتباط انسان با طبیعت نیز شناخت و بهره برداری صحیح از طبیعت است. پدر و مادر می‌توانند ضمن تربیت فرزند خویش، از همان آغاز کودکی، انس با طبیعت را در وجود او نهادینه کنند تا به آن آسیب نرساند.

پی نوشتها:

[1]: میزان الحکمه، ص ۳.

منبع:گفتارهایی در رابطه با روابط والدین با فرزندان -شکیبا سادات جوهری - صفحه ۲۴