(1)
امام علی (علیه السلام):
تغرب عن الاوطان فی طلب العلا وسافر ففی الاسفار خمس فوائد تفرج هم واکتساب معیشة و علم و آداب و صحبة ماجد؛
برای کسب مجد و عظمت از وطن دور شو و سفر کن که در مسافرت پنج فایده است: برطرف شدن اندوه، بدست آوردن روزی و دانش و آداب زندگی، و هم نشینی با بزرگواران.
(2)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
سافروا تصحوا وترزقوا؛
مسافرت کنید، تا سالم بمانید و روزی کسب کنید.
(3)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
من السنة اذا خرج القوم فی سفر أن یخرجوا نفقتهم، فان ذلک أطیب لانفسهم وأحسن لاخلاقهم؛
از سنت این است که وقتی گروهی به مسافرت می روند خرج سفرشان را خود بردارند که این کار موجب آرامش خاطر و خوش اخلاقی آنان می شود.
(4)
امام صادق (علیه السلام):
افتتح سفرک بالصدقة واخرج اذا بدالک فانک تشتری سلامة سفرک؛
مسافرت خود را با صدقه آغاز کن و هر گاه خواستی بیرون برو، زیرا (با صدقه دادن) سلامت سفرت را می خری.
(5)
امام صادق (علیه السلام):
کان أبو عبدالله (علیه السلام) اذا أراد سفراً، قال: اللهم خل سبیلنا وأحسن تسییرنا وأعظم عافیتنا؛
امام صادق (علیه السلام) وقتی تصمیم به سفر می گرفت عرض می کرد: خدایا راه را بر ما بگشای و سفرمان را به بهترین وجه قرار ده و به ما سلامت و عافیت کامل عطا کن.
(6)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
(فی مروة السفر) وأما التی فی السفر فبذل الزاد و حسن الخلق والمزاح فی غیر المعاصی؛
(درباره مردانگی در سفر فرمودند): مردانگی در سفر عبارت است از بخشیدن از زاد و توشه خود به همراهان و خوش اخلاقی و شوخی کردن به شرط آن که معصیت خدا نباشد.
(7)
امام علی (علیه السلام):
لا یخرج الرجل فی سفر یخاف فیه علی دینه وصلاته؛
انسان نباید به سفری رود که می ترسد در آن به دین و نمازش لطمه ای وارد آید.
(8)
امام صادق (علیه السلام):
- لما سأله شهاب بن عبد ربه عن التوسع علی الاخوان فی السفر -: لا تفعل یا شهاب، ان بسطت وبسطوا أجحفت بهم، وان هم أمسکوا أذللتهم، فاصحب نظراءک، اصحب نظراءک؛
در پاسخ به سوال شهاب بن عبدربه از بخشش زیاد به برادران هنگام مسافرت فرمودند: ای شهاب، این کار را مکن؛ زیرا اگر تو گشاده دستی کنی و آنها نیز (از روی ناچاری) گشاده دستی کنند، آنان را به زحمت انداخته و اگر از گشاده دستی خودداری کنند، آنان را خوار و خجلت زده کرده ای پس با افراد هم سطح خودت مسافرت کن.
(9)
امام علی (علیه السلام):
أما مروءة السفر، فبذل الزاد وقلة الخلاف علی من صحبک و کثرة ذکر الله عزوجل فی کل مصعد مهبط و نزول وقیام وقعود؛
اما مردانگی در سفر عبارت است از بخشش از زاد توشه خود به همراهان، کمی مخالفت و ناسازگاری با همسفران و زیاد به یاد خدا بودن در هر فراز و نشیب و نشست و برخاست.
(10)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
اذا خرج أحد کم الی سفر ثم قدم علی أهله فلیهدهم ولیطرفهم ولوحجارة؛
هر گاه یکی از شمابه سفر رفت، در بازگشت حتی اگر شده یک قطعه سنگ برای خانواده اش هدیه و تحفه بیاورد.