رام شدن درندگان در برابر امام عليه السلام
قضيه زينب كذاب مورد اتفاق ناقلان شيعه و سني است و گوشه اي از عظمت و مقام والاي امامت و ولايت تكويني را به نمايش مي‌گذارد. در نقل اين جريان اختلافاتي وجود دارد كه به اصل آن لطمه وارد نمي كند. اختلاف در اين است كه يا اين جريان در دوران امام رضا (عليه السلام) رخ داده يا امام هادي؟
در خراسان زني به نام زينب ادعا مي‌كرد كه علوي و از نسل فاطمه زهرا است. اين خبر به امام رضا (عليه السلام) رسيد. امام آن زن را احضار كرد و علوي بودن وي را تاييد نفرمود. آن زن امام را مسخره كرد و با كمال بي ادبي به امام گفت: تو نسب مرا زير سؤال بردي، من نيز نسب تو را زير سؤال مي‌برم. در آن دوران سلطان مكاني داشت كه در آن درندگان بودند. آن مكان براي انتقام گرفتن از مفسدان و مجرمان بود. امام رضا (عليه السلام) آن زن را نزد سلطان حاضر كرد و فرمود: اين زن دروغگوست و بر علي و فاطمه دروغ مي‌بندد و از نسل اين دو نيست. اگر اين زن راست گفته و پاره تن فاطمه و علي باشد، بدنش بر درندگان حرام است. پس او را در ميان درندگان بيندازيد. اگر راستگو باشد، درندگان به وي نزديك نمي شوند و اگر دروغگو باشد، وي را مي‌درند. وقتي كه زينب كذاب اين سخن را شنيد، پيش دستي كرد و به امام گفت: اگر راست مي‌گويي، خود تو داخل اين گودال شو. امام نيز بي هيچ سخني وارد گودال شد. مردم و سلطان از بالا نظاره گر اين جريان بودند. زماني كه امام وارد گودال شد، گويا درندگان رام شدند و يك يك نزد امام آمدند و دم‌هاي خودشان را به نشانه تسليم در برابر امام به زمين گذاشتند و دست و پا و صورت امام را بوسيدند. امام از آنجا بيرون آمد و سلطان دستور داد تا زن را داخل گودال بيندازند. زن امتناع كرد. سلطان دستور داد تا وي را داخل گودال بيندازند و طعمه درندگان شود. بعدها اين زن در خراسان به زينب كذاب مشهور شد. [1].
مسعودي معتقد است: اين قضيه بري امام هادي اتفاق افتاده است. [۲] با اين حال اين واقعه به تعبير اهل سنت، خبر مشهور نزد شيعه است. [3] بزرگان اهل سنت از جمله ابن حجر هيثمي اين قضيه را از بعضي حفاظ اهل سنت نقل كرده [4] و ابو علي عمر بن يحيي علوي نيز اين جريان را قطعي دانسته و نقل آن از طريق اهل سنت را تاييد كرده است. [5].
البته با توجه به بعضي قرائن ممكن است گفته شود اين جريان دو مرتبه (هم در زمان امام رضا (عليه السلام) و هم در زمان امام هادي) اتفاق افتاده است.

پی نوشتها:

[1] الفرج بعد الشده، قاضي ابو علي تنوخي، دار الصباعي المحمديي قاهره، مصر، چاپ اول ۱۳۷۵ق، ج۴، ۱۷۲۱۷۳؛ مطالب السؤول، ص۲۹۷.
[۲] مروج الذهب، علي بن حسين مسعودي، دارالكتب العلميه، بيروت، لبنان، چاپ اول، ج۴، ص۸۶.
[3] الفرج بعد الشده، ج۴، ص۱۷۲.
[4] الصواعق المحرقه، ص۲۰۵.
[5] الفرج بعد الشده، ج۴، ص۱۷۳.

منبع:کرامات امام رضا ( علیه السلام ) به روایت اهل سنت - محمد حسن طبسی