(1)
امام رضا (علیه السلام):
ان الله تبارک و تعالی لی یبح أکلا ولاشرباً الا لما فیه المنفعة والصلاح ولم یحرم الا ما فیه الضرر والتلف والفساد، فکل نافع مقوللجسم فیه قوة للبدن فهو حلال؛
خداوند تبارک و تعالی هیچ خوردنی و نوشیدنی را حلال نکرده است مگر آن که در آن منفعت و صلاحی بوده و هیچ خوردنی و نوشیدنی را حرام ننموده مگر آن که در آن زیان و مرگ و فسادی بوده است پس هر چیز سودمندی مقوی برای جسم، که باعث تقویت بدن است حلال شده است.
(2)
امام علی (علیه السلام):
فی وصیته لابنه الحسن (علیه السلام) یا بنی ألا اعلمک أربع خصال تستغنی بها عن الطب؟ فقال: بلی یا امیر المومنین، قال: لاتجلس علی الطعام الا وأنت جائع و لا تقم عن الطعام الا وأنت تشتهیه، وجود المضغ، واذا نمت فاعرض نفسک علی الخلاء فاذا استعملت هذا استغنیت عن الطب؛
در سفارشی به فرزند خود امام مجتبی (علیه السلام) فرمودند: فرزندم! آیا چهار نکته به تو نیاموزم که با رعایت آنها از طبیب بی نیاز شوی؟ عرض کرد: چرا، ای امیرالمومنان. حضرت فرمودند: تا گرسنه نشدی غذا نخور و تا اشتها داری از غذا دست بکش و غذا را خوب بجو و قبل از خوابیدن قضای حاجت کن. اگر این نکات را رعایت کنی. از مراجعه به طبیب بی نیاز می شوی.
(3)
امام حسین (علیه السلام):
فبادروا بصحة الاجسام فی مدة الاعمار؛
در مدت عمر، در حفظ سلامت تن بکوشید.
(4)
امام صادق (علیه السلام):
لا یستغنی أهل کل بلد عن ثلاثة یفزع الیهم فی أمر دنیاهم وآخرتهم، فان عدموا ذلک کانوا همجاً: فقیه عالم ورع وأمیر خیر مطاع وطبیب بصیر ثقة؛
مردم هر شهری به سه چیز نیازمندند که در امور دنیا و آخرت خود به آنها رجوع کنند و چنانچه آن سه را نداشته باشند گرفتار جهل و نابسامانی می شوند: دین شناس دانای پرهیزکار، حاکم نیکوکاری که مردم از او اطاعت کنند و پزشک بصیر مورد اعتماد.
(5)
امام رضا (علیه السلام):
لیس من دواء الا وهو یهیج داء؛
دارویی نیست مگر این که بیماری دیگری را تحریک می کند.
(6)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
تجنب الدواء ما احتمل بدنک الداء فاذا یحتمل الداء فالدواء؛
تا هنگامی که بدنت درد را تحمل می کند از مصرف دارو بپرهیز، چنانچه درد را تحمل نکردی آنگاه از دارو استفاده کن.
(7)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
ما خلق الله تعالی داء الا و خلق دواء الاالسام؛
خداوند هیچ دردی را بی درمان نیافریده مگر سام (مرگ) که هیچ درمانی ندارد.
(8)
امام رضا (علیه السلام):
اثنان علیلان أبداً: صحیح محتم وعلیل مخلط؛
دو گروه همیشه مریضند، سالمی که پرهیز می کند و مریضی که پرهیز نمی کند.
(9)
امام رضا (علیه السلام):
من أراد أن لایوذیه معدته فلا یشرب بین طعامه ماء؛
هر کس می خواهد معده اش آزارش ندهد، در بین غذا آب نخورد.
(10)
امام صادق (علیه السلام):
لا تدخل الحمام الا وفی جوفک شی ء یطفی به عنک وهج المعدة وهو أقوی للبدن ولاتدخله وأنت ممتلی ء من الطعام؛
داخل حمام نشو مگر در حالی که در شکمت چیزی (غذایی) که شدت حرارت معده را خاموش کند وجود داشته باشد، که برای بدن موجب تقویت است و در حالی که شکمت از غذا پر است نیز وارد حمام مشو.