(1)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
کل معروف صدقة و ما وقی به المرء عرضه کتب له به صدقة؛
هر کار نیکی صدقه است و هر چیزی که به وسیله آن آبروی کسی حفظ شود برای او صدقه نوشته می شود.
(2)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
الصدقة تدفع البلاء وهی أنجح دواء وتدفع القضاء وقد ابرم ابراماً ولایذهب بالادواء الا الدعاء والصدقة؛
صدقه بلا را دفع می کند و موثرترین داروست، صدقه قضای حتمی را دفع می کند و درد بیماریها را چیزی جز دعا و صدقه از بین نبرد.
(3)
امام باقر (علیه السلام):
ان الصدقة لتدفع سبعین بلیة من بلایا الدنیا مع میتة السوء، ان صاحبها لایموت میتة السوء أبداً؛
صدقه، هفتاد نوع از بلایای دنیوی و بد مردن را دفع می کند. صدقه دهنده هرگز دچار بد مردن نمی شود.
(4)
امام صادق (علیه السلام):
ان صدقة اللیل تطفی ء غضب الرب وتمحو الذنب العظیم و تهون الحساب وصدقة النهار تثمر المال وتزید فی العمر؛
صدقه در شب، خشم پروردگار را فرو می نشاند و گناه بزرگ را پاک می کند و حساب (قیامت) را آسان می گرداند و صدقه در روز ثروت می آورد و عمر را زیاد می کند.
(5)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
خیر الصدقة ما أبقت غنی؛
بهترین صدقه آن است که بی نیازی آورد.
(6)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
من مشی بصدقه الی محتاج کان له کأجر صاحبها من غیر أن ینقض من أجره شی ء؛
هر کس صدقه ای را به نیازمندی برساند، اجر آن صدقه را دارد و از اجر صدقه دهنده نیز چیزی کم نمی شود.
(7)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
لا صدقة وذورحم محتاج؛
تا زمانی که خویشاوند نیازمند است، به کسی دیگر نباید ص دقه داد.
(8)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
لیس المسکین بالطواف ولابالذی تردة التمرة والتمرتان واللقمة واللقمتان ولکن المسکین المتعفف الذی لایسأل الناس شیئاً و لا یفطن له فیصدق علیه؛
مسکین نه آن گدای دوره گرد است و نه آن کسی که یکی دو دانه خرما و یکی دو لقمه نان می گیرد و می رود، بلکه مسکین آن ناداری است که مناعت و عزت نفس دارد، به طوری که دست سئوال سوی مردم دراز نمی کند و کسی به تهیدستی او پی نمی برد تا به وی صدقه دهد.
(9)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
أفضل الصدقه أن تصدق و أنت صحیح شحیح تأمل العیش و تخشی الفقر و لا تمهل حتی اذا بلغت الحلقوم قلت لفلان کذا و لفلان کذا ألا وقد کان لفلان؛
بهترین صدقه آن است که وقتی سالم هستی و به زندگی امیدداری و از دچار شدن به فقر می ترسی، صدقه بدهی و نگذاری وقتی که جانت به لب رسید (و در بستر مرگ افتادی) بگویی: این مقدار مال فلان باشد و آن مقدار مال بهمان، چون در آن هنگام مال فلان و بهمان خواهد شد.
(10)
امام صادق (علیه السلام):
کان أبو عبدالله (علیه السلام) اذا أعتم وذهب من اللیل شطره أخذ جراباً فیه خبز ولحم والدراهم فحمله علی عنقه ثم ذهب به الی أهل الحاجة من أهل المدینة فقسمه فیهم ولایعرفونه فلما مضی أبو عبدالله علیه السلام فقدوا ذلک فعلموا أنه کان أبا عبدالله (علیه السلام)؛
هوا که تاریک می شود و پاسی از شب می گذشت امام صادق (علیه السلام) انبانی پر از نان و گوشت، و درهم بر می داشتند و آن را بر دوش خود می نهادند و برای نیازمندان مدینه می بردند و در میانشان تقسیم می کردند و آنها او را نمی شناختند. وقتی حضرت (علیه السلام) در گذشتند، دیگر از آن کمک ها خبری نشد. در نتیجه فهمیدند که آن مرد امام صادق (علیه السلام) بوده است.