(1)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
الجنة بناؤها لبنة من فضة ولبنة من ذهب وملاطها المسک الاذفر وحصباؤها اللؤلؤ والیاقوت وتربتها الزعفران…؛
ساختمان بهشت خشتی از نقره و خشتی از طلاست، گل آن مشک بسیار خوشبو و سنگریزه آن لؤلؤ و یاقوت و خاک آن زعفران است…
(2)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
فی الجنة ما لا عین رأت و لا اذن سمعت و لا خطر علی قلب بشر؛
در بهشت چیزهایی هستند که نه چشمی دیده و نه گوشی شنیده و نه به خاطر کسی گذشته.
(3)
امام صادق (علیه السلام):
ان ادنی اهل الجنة منزلا لو نزل به الثقلان الجن والانس لوسعهم طعاماً وشراباً و لاینقص مما عنده شی ء؛
کمترین فرد بهشت چنان است که اگر جن و انس میهمان او شوند همه را با خوردنی و آشامیدنی پذیرایی کند و از آنچه دارد چیزی کم نشود.
(4)
امام علی (علیه السلام):
لذاتها لاتمل و مجتمعها لا یتفرق وسکانها قد جاوروا الرحمن وقام بین ایدیهم الغلمان بصحاف من الذهب فیها الفاکهة والریحان؛
لذتها و خوشی های بهشت دل را نمی زند، انجمن آن را هم نمی پاشد، ساکنانش در پناه خدای رحمانند و در برابر آنان غلامانی با طبق های زرین پر از میوه و گل های خوشبو ایستاده اند.
(5)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
من اشتاق الی الجنة سارع فی الخیرات؛
هر کس مشتاق بهشت است برای انجام خوبی ها سبقت می گیرد.
(6)
امام علی (علیه السلام):
انه لیس لانفسکم ثمن الا الجنة فلا تبیعوها الا بها؛
برای جان های شما بهایی جز بهشت نیست، پس آنها را جز به بهشت مفروشید.
(7)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
اضمنوالی ستاً من انفسکم اضمن لکم الجنة الدقوا اذا حدثتم وأوفوا اذا وعدتم وادوا اذا ائتمنتم واحفظوا فروجکم وغضوا ابصارکم و کفوا ایدیکم؛
شش چیز را برای من ضمانت کنید تا من بهشت را برای شما ضمانت کنم، راستی در گفتار، وفای به عهد، برگرداندن امانت، پاکدامنی، چشم بستن از گناه و نگه داشتن دست (از غیر حلال).
(8)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
والذی نفس محمد بیده لاتدخلوا الجنة حتی تؤمنوا و لا تؤمنوا حتی تحابوا افلا انبئکم بشی ء اذا فعلتموه تحاببتم؟ افشوا السلام بینکم؛
به خدایی که جان محمد در دست (قدرت) اوست به بهشت نمی روید تا مومن شوید و مومن نمی شوید تا یکدیگر را دوست بدارید، آیا می خواهید شما را به چیزی خبر دهم تا با انجام آن، یکدیگر را دوست بدارید؟ سلام کردن بین یکدیگر را رواج دهید.
(9)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
ان فی الجنة داراً یقال لها دار الفرح لایدخلها الا من فرح یتامی المومنین؛
در بهشت خانه ای است که آن را شاد سرا گویند و جز آنان که یتیمان مومنان را شاد کرده اند وارد آن نمی شوند.
(10)
امام علی (علیه السلام):
لا یفوز بالجنة الا من حسنت سریرته و خلصت نیته؛
به پاداش بهشت نمی رسد مگر آن کس که باطنش نیکو و نیتش خالص باشد.