آيات و احاديث درباره مبعث پيامبرصلي الله عليه وآله

يا أيُّهَا النَّبِي إنّا أرسَلناكَ شاهِداً و مُبَشِّراً و نَذيراً و داعِياً إلَي اللَّهِ بِإذنِهِ و سِراجاً مُنيراً

ترجمه:
اي پيامبر! ما تو را گواه و نويد دهنده و هشدار دهنده فرستاديم كه به فرمان خدا به سوي او دعوت كني و چراغي روشني بخش باشي.
«احزاب، آيه ۴۶ - ۴۵.»

پيامبر صلي الله عليه وآله: إنَّما بُعِثتُ لاُِتَمِّمَ مَكارِمَ الأخلاقِ

من مبعوث شدم تا بزرگواري‌هاي اخلاقي را كامل كنم.
«بحار الأنوار، ج ۱۶، ص ۲۱۰.»

پيامبر صلي الله عليه وآله: بُعِثتُ بِمَكارِمِ الأخلاقِ و مَحاسِنِها
ترجمه:
من براي [احياي] مكارم و نيكي‌هاي اخلاقي مبعوث شدم
«بحار الأنوار، ج ۱۶، ص ۲۸۷».

امام علي عليه السلام: أرسَلَهُ عَلي حِينِ فَترَةٍ مِنَ الرُّسُلِ و طُولِ هَجعَةٍ مِنَ الاُمَمِ و اعتِزامٍ مِنَ الفِتَنِ وَانتِشارٍ مِنَ الاُمُورِ و تَلَظٍّ مِنَ الحُرُوبِ و الدُّنيا كاسِفَةُ النُّورِ، ظاهِرَةُ الغُرورِ عَلي حِينِ اصفِرارٍ مِن وَرَقِها و إياسٍ مِن ثَمَرِها
ترجمه:
خداوند او را در زماني فرستاد كه روزگاري بود پيامبري برانگيخته نشده بود، و مردم در خوابي طولاني به سر مي‌بردند، و فتنه‌ها بالا گرفته و كارها پريشان شده بود، و آتش جنگ‌ها شعله مي‌كشيد، و دنيا بي فروغ و پر از مكر و فريب گشته، برگ‌هاي درخت زندگي به زردي گراييده و از به بار نشستن آن قطع اميد شده بود
«نهج البلاغه، خطبه ۸۹.»

امام علي عليه السلام: أرسَلَهُ بِالضِّياءِ و قَدَّمَهُ فِي الاِصطِفاءِ فَرَتَقَ بِهِ المَفاتِقَ و ساوَرَ بِهِ المُغالِبَ و ذَلَّلَ بِهِ الصُّعُوبَةَ و سَهَّلَ بِهِ الحُزُونَةَ حَتّي سَرَّحَ الظَّلالَ عَن يَمينٍ و شِمالٍ
ترجمه:
او را با نور فرستاد و در گزينش مقدّم داشت. به واسطه او گسستگي‌ها را به هم آورد و چيره جو را شكست داد و مشكلات را آسان و ناهمواري‌ها را هموار كرد تا جايي كه گمراهي را از راست و چپ دور كرد.
«ميزان الحكمه، ح ۱۹۸۴۱.»

امام علي عليه السلام: … إلي أن بَعَثَ اللَّهُ سُبحانَهُ مُحَمَّداً رَسولَ اللَّهِ لإِنجازِ عِدَتِهِ و إتمامِ نُبُوَّتِهِ
ترجمه:
… تا اين كه خداوند سبحان محمّد پيامبر خود را فرستاد تا وعده خويش را به انجام رساند و سلسله نبوتش را كامل كند.
«نهج البلاغه، خطبه ۱.»

امام مهدي عليه السلام: إنَّ اللَّهَ بَعَثَ مُحَمَّداً رَحمَةً لِلعالَمينَ و تَمَّمَ بِهِ نِعمَتَهُ
ترجمه:
خداوند محمّد را برانگيخت تا رحمتي براي جهانيان باشد و نعمت خود را تمام كند.
«بحار الأنوار، ج ۵۳، ص ۱۹۴.»