شعری از احمد عزیزی

ياس بوي مهرباني مي دهد …

عطر دوران جواني مي دهد *

 ياس ها يادآور پروانه اند

 ياس ها پيغمبران خانه اند

 ياس ما را رو به پاكي مي برد 

 رو به عشقي اشتراكي مي برد 

 ياس در هر جا نويد آشتي ست 

 ياس دامان سپيد آشتي ست 

 در شبان ما كه شد خورشيد؟ ياس 

 بر لبان ما كه مي خنديد؟ ياس 

 ياس يك شب را گل ايوان ماست

ياس تنها يك سحر مهمان ماست 

 بعد روي صبح، پرپر مي شود

راهي شبهاي ديگر مي شود

ياس مثل عطر پاك نيّـت است 

 ياس استنشاق معصوميّـت است 

 ياس را آيينه ها رو كرده اند

ياس را پيغمبران بو كرده اند

 ياس بوي حوض كوثر مي دهد

عطر اخلاق پيمبر مي دهد 

 حضرت زهرا دلش از ياس بود 

 دانه هاي اشكش از الماس بود

داغ عطر ياس زهرا زير ماه 

 مي چكانيد اشك حيدر را به چاه

 عشق محزون علي ياس است و بس

چشم او يك چشمه الماس است و بس

اشك مي ريزد علي مانند رود 

 بر تن زهرا: گل ياس كبود

 گريه آري گريه چون ابر چمن 

 بر كبود ياس و سرخ نسترن