(1)امام علی (علیه السلام):
الناس کالشجر شرابه واحد وثمره مختلف؛
مردم همانند درختانند که آبشان یکی است و میوه هایشان گوناگون.

(2)امام علی (علیه السلام):

الناس الی أشکالهم أمیل؛
مردم به همانند خود، بیشتر تمایل دارند.(3)

امام صادق (علیه السلام):
النوم راحة للجسد والنطق راحة للروح و السکوت راحة للعقل؛
خواب، آرام بخش جسم است، سخن گفتن آسایش روح است و سکوت، سبب راحتی عقل است.
(4)
امام علی (علیه السلام):
ان للقلوب شهوة و کراهة واقبالا وادبار فاتوها من اقبالها وشهوتا، فان القلب اذا اکره عمی؛
دلها را حالت خواستن و ناخواستن و روی آوردن و پشت کردن است. از راه خواسته ها و تمایلات سراغ قلبها بروید، چرا که اگر دل را به کار مجبور نکنید کور می شود.
(5)
امام علی (علیه السلام):
من لم یحسن ظنه استوحش من کل أحد؛
آن کس که گمان خود را نیکو نسازد (و بدبین باشد) از هر کسی وحشت می کند.
(6)
امام علی (علیه السلام):
الناس أعداء ماجهلوا؛
مردم، با آنچه نمی دانند دشمن اند.
(7)
امام علی (علیه السلام):
خوافی الاخلاق تکشفها المعاشرة؛
خصلت ها و اخلاق پنهان را، معاشرت آشکار می سازد.
(8)
امام صادق (علیه السلام):
رجلا یسأل ابا عبد الله (علیه السلام) فقال: الرجل یقول أودک، فکیف أعلم أنه یودنی؟ فقال: امتحن قلبک، فان کنت توده فانه یودک؛
شخصی از امام صادق (علیه السلام) پرسید: گاهی به من گفته می شود: دوستت دارم. از کجا بدانم که (راست می گوید و) دوستم دارد؟ حضرت فرمودند: قلب خودت را بیازمای، پس اگر تو او را دوست داری، بدان که او نیز تو را دوست دارد.
(9)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
بموت النفس تکون حیاة القلب و بحیاة القلب البلوغ الی الاستقامة؛
زیر پا گذاشتن هوا و هوس، دل را زنده می کند و زنده دلی، سبب استقامت است.
(10)
امام صادق (علیه السلام):
من ساء خلقه عذب نفسه؛
هر کس بد اخلاق باشد، خودش را شکنجه و آزار می دهد.