(1)
امام باقر (علیه السلام):
ان الله عزوجل یحب المداعب فی الجماعة بلا رفث؛
خداوند عزوجل دوست دارد کسی را که در میان جمع شوخی کند به شرط آن که ناسزا نگوید.
(2)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
انی أمزح و لا أقول الا حقا؛
من شوخی می کنم، اما جز حق نمی گویم.
(3)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
المومن دعب لعب والمنافق قطب غضب؛
مومن شوخ و شنگ است و منافق اخمو و عصبانی.
(4)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
أتت امرأة عجوز الی النبی (صلی الله علیه و اله) فقال لاتدخل الجنة عجوز، فبکت، فقال: انک لست یومئذ بعجوز، قال الله تعالی: (انا أنشأناهن انشاء فجعلناهن أبکاراً)؛
پیر زنی نزد پیامبر (صلی الله علیه و اله) آمد. حضرت به او فرمودند: پیر به بهشت نمی رود. پیرزن گریست. حضرت فرمودند: تو در آن روز پیر نخواهی بود. خدای متعال می فرماید: ما آنان را آفرینش نوینی بخشیدیم و همه را دوشیزه قرار دادیم.
(5)
امام کاظم (علیه السلام):
ان رسول الله (صلی الله علیه و اله) کان یأتیه الاعرابی فیهدی له الهدیة، ثم یقول مکانه: أعطینا ثمن هدیتنا فیضحک رسول الله (صلی الله علیه و اله) و کان اذا اغتم یقول: ما فعل الاعرابی؟! لیته أتانا؛
بادیه نشینی بود که نزد رسول خدا (صلی الله علیه و اله) می آمد و برای آن حضرت هدیه می آورد و همان جا می گفت: پول هدیه ما را بده و رسول خدا (صلی الله علیه و اله) می خندیدند. آن حضرت هر گاه اندوهگین می شدند، می فرمودند، آن بادیه نشین چه شد؟ کاش نزد ما می آمد.
(6)
امام علی (علیه السلام):
کثر المزاح تذهب البهاء وتوجب الشحناء؛
شوخی زیاد، ارج و احترام را می برد و موجب دشمنی می شود.
(7)
امام علی (علیه السلام):
من کثر مزاحه استجهل؛
هر کس زیاد شوخی کند، نادان شمرده می شود.
(8)
امام علی (علیه السلام):
رب هزل عاد جداً؛
چه بسا شوخی ای که جدی می شود.
(9)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
لا یبلغ العبد صریح الایمان حتی یدع المزاح والکذب ویدع المراء وان کان محقاً؛
بنده به ایمان ناب نرسد، مگر آن که شوخی و دروغ را ترک گوید و مجادله (بگومگو) را رها کند، هر چند حق با او باشد.
(10)
امام صادق (علیه السلام):
اذا أحببت رجلا فلا تمازحه ولاتماره؛
هر گاه کسی را دوست داشتی، با او نه شوخی کن نه مجادله.