​

انسان ها هم چنان که از مأموریت اصلی خود به عنوان خلافت ربوبی خداوند غافل هستند، از خلیفه کامل خداوند و ولی الله اعظم نیز غافل هستند. ریشه این غفلت را باید در همان غفلت از مسئولیت و مأموریت اصلی جستجو کرد. از اینرو باید مردم را به هدف و فلسفه اصلی آفرینش آگاه کرد و آنان را نسبت به خلیفه کامل انسانی نیز متوجه و ملتفت ساخت.

لزوم آگاهی از هدف آفرینش

انسان در آموزه های وحیانی قرآن، آفریده ای است که خداوند او را برای ربوبیت و پروردگاری مخلوقات دیگر آفریده است و با تعلیم کامل اسمای الهی او را مأمور ساخته تا دیگر موجودات را به کمال لایق و شایسته خویش برساند.

هر انسانی ازنظر قرآن، بالقوه خلیفه خداست، هرچند که برای فعلیت یابی نقش ربوبیت طولی و خلافت الهی نیازمند آن است تا اسمای الهی را در ذات خود فعلیت بخشد. هر انسانی در هر بخشی که نام و اسمی را فعلیت بخشد در همان اسم، خلیفه ربوبی خداوند می باشد.

اما کسی که همه اسمای الهی را در خود فعلیت بخشد و مظهر کامل اسمای الهی گردد او انسان کامل و خلیفه مطلق الهی است و از ولایت تکوینی و تشریعی بر همگان از جن و انس و دیگر آفریده ها برخوردار است.

پیامدهای غفلت آدمی

غفلت آدمی از آفرینش و هدف و فلسفه آن موجب شده تا از نقش و کارکرد خود در جهان غافل گردد و در مسیر کمالی حرکت نکند و هم چنین به مسئولیت و وظیفه خود عمل نکند. بر این اساس بسیاری از انسان ها از نقش خلافتی خود بی خبر می شوند و در جهل مرکب قرار می گیرند. آنان نه تنها نسبت به مسئولیت خود در برابر خود و خدا عمل نمی کنند و در حق خویش ظلم می کنند و بر نفس خویش ستم روا می دارند، بلکه نسبت به جهان و آفریده های آن نیز نقش ربوبی و پروردگاری را ایفا نمی کنند و به جای تکامل موجودات و کمک و یاری به آنان موجبات فساد و تباهی را فراهم می آورند و چنان که قرآن گزارش می کند از غفلت ایشان نسبت به وظیفه و مسئولیت و مأموریت خویش جز تباهی و فساد نصیب و بهره موجودات خشکی و دریا نمی شود.

همین غفلت به شکل بدتر نسبت به انسان کامل و ولی الله و خلیفه مطلق خدا در انسان ها وجود دارد. کسانی که حتی ایمان به خدا و رسول او دارند به علل مختلف در غفلت قرار می گیرند و فراموشی نسبت به ولی الله و خلیفه کامل ایشان را دربر می گیرد.

اصولاً غفلت از امام حاضر و آیات بارز و آشکار الهی امری شدنی است و این مسأله نسبت به امام غایب و امور غیبی تشدید می شود. از این رو ایمان به غیب امری دشوارتر است و خداوند یکی از نخستین نشانه های ایمان و هدایت را ایمان به غیب دانسته است.

باور به غیب از آن جایی که سخت تر است غفلت از آن آسان تر و راحت تراست، لذا خداوند بر ذکر الله تاکید می کند. علت اینکه از مردم و مومنان خواسته شده تا ذکرالله را شبانه روز و بامدادان و شامگاهان تکرار کنند این است که این عمل موجب می شود تا یادکرد خدا در دل های ایشان جای گیرد و فراموشی عارض مردم نشود.

ضرورت یاد کرد امام زمان (عج)

یکی از امور غیبی، غیب خلیفه الله کامل امام زمان (عج) است. از این رو برای فراموش نشدن وی همواره باید ذکر و یاد امام زمان (عج) را در دل و زبان جاری کرد وهر روز با او پیمان و عهد بست.

غفلت زدایی امری است که خداوند با بیان ذکر الله و یادکرد امور غیبی بیان می کند. از این رو برماست که همواره برای جلوگیری از غفلت و فراموشی از امام و خلیفه خداوند، او را به یاد آوریم.

یکی از روش هایی که موجب می شود تا گرفتار غفلت نشویم و حضور دایم امام(عج) این غیب بزرگ را در دل وجامعه داشته باشیم بزرگداشت اوست. برگزاری زمان میلاد مسعود آن امام همام (عج) موجب می شود تا جامعه به یاد او باشد و دل ها روانه کوی او گردد.

بنابراین بر همه کسانی که از منتظران واقعی آن حضرت (عج) هستند به عنوان وظیفه و ماموریت لازم است که هم با پیمان های روزانه، از جان خویش غفلت زدایی کنند و هم با برپایی جشن های بزرگ و شکوهمند جامعه جهانی را از غفلت نسبت به امام زمان (عج) و خلیفه کامل رهایی بخشند تا نسبت به اهداف آفرینش و وظیفه خطیر خویش آگاهی یابند.

تاثیربرگزاری جشنهای شکوهمند معنوی

برگزاری جشن های شکوهمند و جهانی و تاثیرگذار می تواند همانند جشن هایی که درکشورهای غربی سنت و فکری را به دیگر جوامع منتقل می سازد، فکر جهانی امام زمان (عج) و حکومت جهانی کردن آن را منتقل سازد.

بهره گیری از فرصت مناسب نیمه شعبان و رسانه ای و جهانی این فکر می تواند دل ها را به سوی اهداف الهی آفرینش جلب وجذب کند.

پرسش این نوشتار این است که چرا ما از خود و جامعه جهانی با بهره گیری از فرصت نیمه شعبان و زادروز آن بزرگوار سود نمی جوییم و از راه رسانه های جهانی چون ماهواره ها و شبکه جهانی اینترنت این جشن را جهانی نمی سازیم. آیا ما برای جهانی سازی حکومت مهدوی و بسترسازی آن حکومت برنامه ای نداریم؟

آیا پروژه جهانی سازی حکومت عدالت محور مهدوی (عج) درمیان ما به عنوان اصل و هدف ونیز ماموریتی به عنوان ایمان به غیب مطرح نیست؟ اگر هست چه کاری کرده ایم و تا چه اندازه توانستیم از این ظرفیت ها برای غفلت زدایی بهره بریم؟ تردیدی نیست که با نکوداشت جهانی پرچمدار حکومت جهانی درمسیر غفلت زدایی از خود و دیگران حرکت کرده و به وظیفه امر به معروف خویش عمل خواهیم کرد زیرا دعوت به دولت عدالت محور مهدوی وحکومت جهانی وی چیزی جز دعوت به معروفی بزرگ نیست.

اگر این کار را انجام دهیم و مردم جهان را با این پرسش مواجه سازیم که این جشن ها برای چه کسی و به چه هدفی است؟ همین اندازه یک گام اساسی برای غفلت زدایی برداشته خواهد شد.

غفلت زدایی از شرافت نیمه شعبان

آن چه بیان شد درباره بزرگداشت و نکوداشت این روز بزرگ و احیای میلاد بزرگ منجی بشریت حضرت مهدی قائم آل محمد(ص)است، اما ناگفته نماند که برپایی جشن ها باید در راستای غفلت زدایی کامل از جامعه در همه ابعاد آن باشد. به این معنا که اگر هدف از آفرینش حضرت مهدی(عج) دست یابی بشر به منجی و دولت عدالت محور باشد، باید منتظران را در این مسیر قرارداد تا در رفتارهای خویش، براساس عدالت و اعتدال رفتار کنند و با برپایی اعمال و مراسم خاص آیینی که در روایات و احادیث معتبر آمده است خود را برای انتظار واقعی آماده سازند.

بسیاری از مردم در هنگام اوج شادمانی ها و سرورها، در حالت عاطفی خاصی قرار می گیرند که موجب می شود که سرور باطنی و مثبت ایشان به فرح تبدیل شود که بیانگر خروج از حالت اعتدال و عدالت است. کسانی که دچار «فرح» می شوند، عواطف و احساساتشان برعقل و هوش ایشان غلبه می کند و به جای آن که کاری مثبت انجام دهند اعمال منفی و زیانباری مرتکب می شوند. از این رو عامل غفلت زدایی، خود به مانع بیداری و هوشیاری تبدیل می شود و سرور به شکل فرح و بطر ظاهر می گردد و موجب غفلت بیشتر آنان و جامعه می شود.

از این رو در روایات و احادیث از مراسم و اعمالی سخن گفته شده که توجه به ذکرالله را بیشتر می سازد. دقت در مجموعه مراسم و اعمال روز نیمه شعبان، نشان می دهد که این روز دست کمی از ماه رمضان و ضیافت الله ندارد. اگر ماه رمضان ماه خداست، ماه شعبان ماه رسول الله است و مردم میهمان رسول الله(ص) هستند؛ زیرا در این ماه است که منجی و قائم بالسیف حضرت ختمی مرتبت(ص) متولد می شود.

این ماه برای همه شیعیان و مؤمنان و بلکه برای سالکان کوی دوست بسیار باارزش است. در روایت آمده که یکی از شب هایی که احتمال می رود که شب قدر باشد، شب نیمه شعبان است. در این ماه کسی متولد شده که خداوند به واسطه او وعده پیروزی به تمامی دوستان، پیامبران و برگزیدگانش داده است. خداوند در این ماه وعده داده که به وسیله او جهان را پر از عدل و داد می کند درحالی پیش از وی از ظلم و جور پر شده بود.

درباره ارزش و اهمیت و شرافت نیمه شعبان و این ماه همین بس که ماه رسول خدا(ص) است و حضرتش(ص) درباره اش فرمودند: «شعبان ماه من است، خداوند کسی را که مرا در ماهم یاری کند، بیامرزد.»

امیرالمؤمنین(ع) درباره ارزش و شرافت این ماه می فرماید: «از زمانی که ندای منادی رسول خدا را که برای روزه این ماه ندا می کرد شنیدم، هیچگاه روزه این ماه را از دست نداده و در تمام عمرم آن را از دست نخواهم داد؛ اگر خدا بخواهد.»

روایت شده که حضرت امیر(ع) در شب های بیست وسوم ماه رمضان، شب فطر و شب نیمه شعبان نمی خوابیدند و به احیاء و شب زنده داری در آن مشغول می شدند. (بحارالانوار، ج ۹۷، ص ۸۸).

اهمیت مناجات شعبانیه

یکی از وسایل غفلت زدایی از این ماه و شب ها و روزهای باارزش آن تأکید بر مناجات شعبانیه است. مناجات شعبانیه که از پیامبر اکرم(ص) نقل شده، مناجات معروفی است و اهلش به خاطر آن با ماه شعبان مأنوس شده و به همین جهت منتظر و مشتاق این ماه هستند. منتظر واقعی می بایست آن را بزرگ دارد و به آن تمسک جوید تا در مسیر کمالی که صاحب الزمان(عج) بیان کرده قرار گیرد و پیروی خویش را به آن اثبات کند.

به هر حال شخص سالک باید با تأکید و توجه به اعمال و مناسک وارد شده در این شب ها و روزها به ویژه نیمه شعبان و احیاء و شب زنده داری در آن، خود و جامعه را از غفلت از هدف اصلی رهایی بخشد و دل خود را واقعا به سوی کوی دوست روانه سازد.