​

 مردی در یك خانه كوچك، با باغچه ای بزرگ و بسیار زیبا زندگی می كرد. او چند سال پیش در اثر یك تصادف، بینایی خود را از دست داده بود و همه اوقات فراغتش را در آن باغچه به سر می برد. گیاهان را آب می داد، به چمن ها می رسید و رزها را هرس می كرد. باغچه در بهار، تابستان و پاییز، منظره ای دل انگیز داشت و سرشار از رنگ های شاد بود.

روزی، شخصی كه ماجرای باغبان كور را شنیده بود، به دیدار او آمد. از باغبان پرسید:

- «خواهش می كنم به من بگویید چرا این كار را می كنید؟ آن گونه كه شنیده ام، شما اصلاً قادر به دیدن نیستید.»

 «بله، من كاملاً نابینا هستم!»

 - «پس چرا این همه برای باغچه خود زحمت می كشید؟ شما كه قادر به تشخیص رنگ ها نیستید، پس چه بهره ای از این همه گل های رنگارنگ می برید؟»

باغبان كور به پرچین باغچه تكیه داد و لبخندزنان به مرد غریبه گفت:

«خب، من دلایل خوبی برای این كار خود دارم. من همواره از باغبانی خوشم می آمد. به نظرم می رسد كه دست كشیدن از این كار به سبب نابینایی، دلیل قانع كننده ای نیست. البته نمی توانم ببینم كه چه گیاهانی در باغچه ام می رویند؛ ولی هنوز می توانم آنها را لمس و احساس كنم. من نمی توانم رنگ ها را از هم تشخیص دهم، ولی می توانم عطر گل هایی را كه می كارم، ببویم و دلیل دیگر من، شما هستید.»

 - «چرا من؟ شما كه اصلاً مرا نمی شناسید!»

 «البته من شما را نمی شناسم، ولی گاهی اوقات، شخصی چون شما از اینجا رد می شود و كنار باغچه من می ایستد. اگر این تكه زمین، باغچه ای بدون گیاه و خشك بود، دیدن منظره آن برای شما خوشایند نبود. به نظر من نباید از انجام كاری به این سبب چشم پوشی كنیم كه در نگاه نخست، سود چندانی برای خود ما ندارد در صورتی كه ممكن است كمك ناچیزی به دیگران بكند.»

مرد به فكر فرو رفت و گفت:

- «من از این زاویه به موضوع نگاه نكرده بودم.»
 باغبان پیر لبخندزنان به سخن خود ادامه داد:

  «به علاوه مردم از اینجا رد می شوند و با دیدن باغچه من، احساس شادی می كنند؛ می ایستند و كمی با من سخن می گویند. درست مانند شما؛ این كار برای یك انسان نابینا ارزش زیادی دارد.»
اگه کاری رو با عشق انجام بدی همه از اون بهره می برن…