چشم خدا

چشم خدا
السلام علیک یا عین الله فی خلقه

امام زمان (عج) چشم خداست در میان مردم، هم او که امام رضا علیه السلام در وصفشان فرمود: «عینک الناظرة باذنک و شاهدک علی عبادک» [۱]
امام زمان (عج) وجودی است که به اذن خدا، دیده اوست و گواه بر بندگانش.
خداوند چشمی همیشه باز دارد که دائم مراقب بندگانش است «لا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَ لا نَوْمٌ»
امام صادق علیه السلام فرموده اند: «ما من حیّ الّا و هو ینام خلا الله وحده؛ هیچ زنده ای نیست مگر اینکه می‌خوابد و تنها خداوند از خواب بدور است. » خداوند حیّ است و نیازمند خواب و چُرت نیست. خواب، زنده‌ها را از خود منقطع می‌کند تا چه رسد به دیگران، ولی خداوند خواب ندارد و همواره بر همه چیز قیومیّت دارد.
زمانی که امام را عین الله می‌دانیم باور داریم که خداوند به امام معجزه نگاه دائم به خلق را داده است.
حضرت علی علیه السلام در طواف، مردی را دید که نگاه ناروایی به زنی دوخته است. ابتدا او را نهی فرمود؛ اما آن مرد اعتنایی نکرد. امام، سیلی محکمی به صورت جوان هرزه زد. جوان نزد خلیفه دوم شکایت کرد. او گفت: «چشم خدا تو را دیده و دست خدا بر تو زده است. » [2]
لازمه ی عین الله بودن امام این است که علاوه بر اطلاع از ظاهر ما به لایه‌های پنهان وجود ما نیز مطلع باشد.
آری، او نه تنها از افعال و اعمال ما خبر دارد که از نیت‌های ما نیز مطلع است.
دلیلی قرآنی برای عین الله بودن امام
خداوند در سوره توبه آیه۱۰۵ فرمود:
(قل اعْمَلُواْ فَسَیَرَی اللّهُ عَمَلَکُمْ و رَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ).
بگو عمل کنید که خداوند و رسولش و مؤمنون عمل شما را می‌بینند.
امام صادق علیه السلام این آیه را تلاوت کرده، سپس فرمودند:
«المؤمنون هم الائمه؛ [3] مؤمنون در آیه، امامان هستند».
حال اگر این معرفت از امام، به باور قلبی ما بنشیند خواهید دید که چه تحولی در زندگی ما ایجاد خواهد شد که در رفتار و اخلاق و نیّات، همیشه و در همه جا در نظر داشته باشیم که:
«او می‌بیند، او می‌داند حرف‌هایی که ما به همدیگر می‌زنیم واو جلوتر از ماها می‌شنود؛ عین الله الناظره و اُذنه الواعیه. » [4]
در روایت آمده است که عبدالله کاهلی می‌گوید: خدمت امام صادق علیه السلام رسیدم؛ حضرت فرمود: هنگامی که با حیوانات وحشی برخورد می‌کنید چه می‌گوئید؟
گفتم: نمی دانم چه باید بگویم.
حضرت، ذکری یاد دادند….
عبدالله رفت پس از مدتی برگشت و گفت: یابن رسول الله! من با این درندگان وحشی اطراف کوفه روبرو شدم؛ به من حمله کردند و من همان ذکری را که فرموده بودید خواندم؛ دیدم که این درندگان دست و پایشان لرزید و نشستند و با ادب به ما نگاه می‌کردند.
امام فرمود:
گمان می‌کنی من شما را ندیدم، من با هر شیعه و پیروم، گوشی شنوا و چشمی ناظر دارم. من آن درندگان را از شما منحرف کردم.
بعد هم حضرت، نشانه‌هایی دادند. [5]