وَلِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيهَا فَاسْتَبِقُوا الْخَيْرَاتِ أَيْنَ مَا تَكُونُوا يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَمِيعًا إِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻗﺒﻠﻪ ﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻗﺒﻠﻪ ﺍﺳﺖ ؛ ﭘﺲ [ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻗﺒﻠﻪ ، ﻧﺰﺍﻉ ﻭ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺑﺤﺚ ﻭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ] ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻧﻴﻜﻰ ﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﭘﻴﺸﻰ ﺟﻮﻳﻴﺪ . ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ [ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﻣﺤﺸﺮ ]ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ ؛ ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻯ ﺗﻮﺍﻧﺎﺳﺖ .(بقره،148)

توصیه قرآن کریم در انجام امور خیر و عمل صالح، ابتدا حرکت است و بعد سرعت است و سپس سبقت. 

حرکت ، همان عمل کردن به کارهای خیر است که تمام عبادت‌های مستحب و واجب را در بر می‌گیرد و متصف شدن به فضایل اخلاقی را شامل می‌شود.

سرعت در این امور هم به این است که هرگاه زمینه انجام آن فراهم شد، بدون فوت وقت آن کار عملی شود. امام باقر علیه‌السلام مرتب سفارش می‌کردند: «إِذَا هَمَمْتَ بِخَیْرٍ فَبَادِرْ فَإِنَّکَ لَا تَدْرِی مَا یَحْدُثُ» هنگامی که تصمیم به کار خیری گرفتی فوراً آن را انجام بده و آن را به بعد موکول نکن؛ چون نمی‌دانی بعد چه می‌شود.

سبقت که به معنای پیشی گرفتن است به دو صورت واقع می‌شود یکی در اصل انجام است که فرد از دیگرانی که آن‌ها نیز داوطلب آن کار خیر هستند پیشی گرفته و مثلاً زودتر از آن‌ها دست به جیب شده و مشکل نیازمندی را به میزان توان خودش برطرف می‌سازد. دیگری سبقت در کمیت آن کار خیر است؛ به این شکل که فرد از دیگرانی که آن‌ها هم عامل به کار خیر یا دارای فضیلت اخلاقی‌اند گوی سبقت را ربوده و از آن‌ها متواضع‌تر، صبورتر و مانند آن است.

قرآن کریم چنین مؤمنانی را به مقام قرب الهی بشارت می‌دهد و می‌فرماید: «السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ*أُوْلَئکَ الْمُقَرَّبُونَ»