(1)
امام صادق (علیه السلام):
لو کان عند الله عبادة تعبد بها عباده المخلصون أفضل من الشکر علی کل حال لاطلق لفظه فیهم من جمیع الخلق بها فلما لم یکن أفضل منها خصها من بین العبادات وخص أربابها، فقال تعالی (وقلیل من عبادی الشکور)؛
اگر نزد خداوند عبادتی بهتر از شکر گزاری در همه حال بود که بندگان مخلص با آن عبادتش کنند، هر آینه آن کلمه را درباره خلقش به کار می برد، اما چون عبادتی بهتر از آن نبود از میان عبادات آن را خاص قرار داد و صاحبان آن را ویژه گردانید و فرمود: واندکی از بندگان من سپاس گزارند.
(2)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
الطاعم الشاکر له من الاجر کأجر الصائم المحتسب، والمعافی الشاکر له من الاجر کأجر المبتلی الصابر، والمعطی الشاکر له من الاجر کأجر المحروم القانع؛
سیر سپاسگذار اجرش همانند روزه داری است اگر برای خدا روزه می گیرد، تندرست سپاسگزار همانند آن اجری را دارد که بیمار شکیبا و بخشنده سپاسگزار همان اجر را دارد که تنگدست قانع.
(3)
امام حسین (علیه السلام):
شکرک لنعمة سالفة یقتضی نعمة آنفة؛
شکر تو بر نعمت گذشته، زمینه ساز نعمت آینده است.
(4)
امام علی (علیه السلام):
أکثر أن تنظر الی من فضلت علیه، فان ذلک من أبوابک الشکر؛
به کسی که به او برتری داده شده ای بسیار بنگر، زیرا این کار یکی از انگیزه های شکر گزاری است.
(5)
امام صادق (علیه السلام):
ما من عبد أنعم الله علیه فعرف أنها من عند الله الا غفر الله له قبل أن یحمده؛
هیچ بنده ای نیست که خداوند به او نعمتی دهد و او آن را از جانب خدا بداند مگر آن که، پیش از سپاسگویی او، خداوند بیامرزدش.
(6)
امام صادق (علیه السلام):
أدنی الشکر رویة النعمة من الله من غیر علة یتعلق القلب بها دون الله عزوجل والرضا بما اعطی والا تعصیه بنعمته و تخالفه بشی ء من أمره ونهیه بسبب نعمته؛
کم ترین سپاسگزاری، این است که انسان نعمت را (مستقیماً) از خدا بداند و جز او علتی برای او نداند و نیز به آنچه خداوند عطایش کرده، خرسند باشد و با نعمت او مرتکب گناه وی نشود و نعمت خدا را وسیله مخالفت با امر و نهی او قرار ندهد.
(7)
رسول اکرم (صلی الله علیه و اله):
ان الله لیرضی عن العبد أن یأکل الاکلة فیحمده علیها أو یشرب الشربة فیحمده علیها؛
خداوند از بنده ای که پس از خوردن لقمه ای غذا و یا آشامیدن جرعه ای او را سپاس می گوید، خشنود می گردد.
(8)
امام صادق (علیه السلام):
أوحی الله تعالی الی موسی (علیه السلام) یا موسی اشکرنی حق شکری فقال: یا رب و کیف أشکرک حق شکرک، ولیس من شکر أشکرک به الا وأنت انعمت به علی؟! فقال: یا موسی الان شکرتنی حین علمت أن ذلک منی؛
خدای تعالی به موسی (علیه السلام) وحی فرمود که: ای موسی مرا چنان که باید شکر کن. موسی عرض کرد: پروردگارا چگونه تو را چنان که باید شکر گویم حال آن که هر شکری که تو را می گویم خود نعمتی است که تو به من ارزانی داشته ای؟ فرمود: ای موسی حال که دانستی توفیق آن شکر را هم من به تو داده ام، شکر مرا ادا کرده ای.
(9)
اما رضا (علیه السلام):
اعلموا أنکم لا تشکرون الله تعالی بشی ء بعد ایمان بالله وبعد الاعتراف بحقوق أولیاء الله من آل محمد رسول الله (صلی الله علیه و اله) أحب الیه من معاونتکم لاخوانکم المومنین علی دنیاهم؛
بدانید که بعد از ایمان به خدا و بعد از اعتراف به حقوق اولیاء الله از آل محمد پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله) هیچ شکری نزد خدا خوشایندتر از این نیست که برادران مومن خود را در امور دنیایشان ی اری رسانید.
(10)
امام جواد (علیه السلام):
نعمة لاتشکر کسیئة لاتغفر؛
نعمتی که سپاسگزاری نشود مانند گناهی است که آمرزیده نشود.